Ik kan mijn ogen niet meer sluiten (deel 1)

Vanochtend hoorde ik op het nieuws dat ook november meer dan ooit de kroon spant met de hoeveelheid regen die afgelopen maand gevallen is. Als ik de laatste weken de deur uit ga dan is dat met regenkleding en paraplu. Dat kende ik niet zo en ik niet alleen denk ik!

Vrolijke berichten zijn het niet. Opnieuw nog meer bosbranden afgelopen jaar, opnieuw veel overstromingen, steeds hogere temperaturen in de zomer en de droogte die er mee gepaard gaat, de vluchtelingenstromen die dan noodgedwongen volgen en de algehele opwarming van de aarde die alweer hoger wordt voorspeld dan eerder was voorzien.

zwaar weer

Ik kan niet meer ontkennen dat we letterlijk in zwaar weer zitten. Het kan toch niet zo zijn dat alle levende systemen op deze aarde gaandeweg uitdoven waar wij of onze nakomelingen bij zijn. Dat we dit laten gebeuren? Durf ook ik dit onder ogen te zien? De gedachte bekruipt me: Ik woon toch in het hogere deel van Nijmegen en de Waal zal zo snel nog niet mijn achtertuintje overspoelen. Het toelaten wat werkelijk gaande is gaat blijkbaar nog niet zo gemakkelijk!

De club van Rome liet de wereld 40 jaar geleden al weten wat ons te wachten stond. Hoe komt het dat het zo lang geduurd heeft, vroeg David Loy, zenleraar en wetenschapper, zich af – hij schreef Ecodharma; buddhist teachings for the ecological crisis (Wisdom Publications, 2018) – voordat in boeddhistische kringen antwoorden werden gegeven op de vragen m.b.t. de immense ecologische crisis waarmee we nu geconfronteerd worden.

Ik begon me af te vragen wat dit alles betekent voor het gaan van het pad. Als toegewijd vipassana-beoefenaar en -begeleider leerde ik over het belang van persoonlijke bevrijding; vrij zijn van dukkha. Maar is zitten op een kussentje wel genoeg als je kijkt naar de grote crisissen in de wereld?

Ik vond afgelopen maanden veel inspiratie bij The One Earth Sangha, bij Joanna Macy en bij Bhikkhu Bodhi, en zij geven antwoorden op vragen die onbewust al in mij leefden.

In dit eerste deel wil ik de Ecosattva Training belichten, die georganiseerd wordt door de One Earth Sangha: zie https://oneearthsangha.org.

“Deze onlinetraining is voor iedereen die verlangt naar een manier om de pijnlijke uitdagingen van deze tijd tegemoet te treden met een helder bewustzijn, een standvastig hart, een veerkrachtig lichaam en een krachtige spirit. Wat ons in de weg staat maar tegelijk ook onze kracht kan zijn voor een gezonde en veilige wereld, is hoe ons hart en onze geest reageren op de crisissen die gaande zijn. Om het pad van de ecosattva te gaan hebben we elkaar nodig”, zo wordt de training verwoord op de website.

Op het grote beschermde natuurterrein van IMS liggen  op zo’n  tien minuten lopen van elkaar het Retreat Center, de Forest Refuge en het BCBS (Barre Center for Buddhist Studies). Alle drie de centra bieden uitgebreide mogelijkheden voor vipassanameditatie, mettameditatie en dhammastudie.

De training bestaat uit 8 modules die in eigen tijd en tempo gevolgd kunnen worden. Het cursusmateriaal is rijk aan lezingen, rituelen, meditaties, contemplaties, inquiry – alles op video en transcripten om te downloaden. En maandelijks is er een online-ontmoeting voor iedereen die de training volgt of al gevolgd heeft. Aanbevolen wordt om de training samen te volgen in een plaatselijke groep, maar je kunt de training ook individueel doen.

Wat ik mooi vind aan de Ecosattva Training is dat het een creatieve en praktische uitwerking en belichaming is van de visie en waarden waar David Loy, Joanna Macy, Bhikkhu Bodhi, en anderen in het gebied van ecodharma voor staan. En dat zo het beste gegeven wordt wat de Boeddha-dharma te bieden heeft voor een gelukkig, vreedzaam en vreugdevol leven in onze tijd en perspectief biedt op een toekomst biedt voor ons nagelacht. In het volgende deel zal daarom het werk van Joanna Macy en Bhikkhu Bodhi belicht worden.